Vanaf 1 juli 2017 wordt het gebruik van lange betaaltermijnen verder aan banden gelegd. Op die datum treedt de Wet uiterste betaaltermijnen in werking. Die wet is bedoeld om te voorkomen dat grote bedrijven een betaaltermijn van langer dan 60 dagen hanteren als zij goederen en/of diensten afnemen van het MKB of van zelfstandig ondernemers.

Onder het huidige stelsel is het, onder bepaalde voorwaarden, mogelijk om een betaaltermijn van langer dan 60 dagen af te spreken. Zo moet deze langere termijn uitdrukkelijk in de overeenkomst zijn opgenomen. In de praktijk blijkt echter dat grote bedrijven veelal een zodanig sterke(re) onderhandelingspositie hebben ten opzichte van MKB-leveranciers en zelfstandige ondernemers, dat de langere betaaltermijn feitelijk eenzijdig wordt opgelegd. Zulke lange betaaltermijnen leiden vaak tot financiële problemen voor de ‘kleine’ leverancier.

Na invoering van de Wet uiterste betaaltermijnen, is het in een relatie tussen grote bedrijven en kleine (zelfstandig) ondernemers niet meer toegestaan om een betalingstermijnen van langer dan 60 dagen af te spreken. Wordt er toch een langere betaaltermijn in de overeenkomst opgenomen, dan is deze bepaling nietig. Tussen de betrokken partijen geldt dan vervolgens de wettelijke betalingstermijn van 30 dagen (artikel 6:119a BW).

Bron: Overheid.nl